مهاجرت و یارى رساندن‏

به رگهاى دل این آدمى گوشتپاره‏اى آویزان است که شگفت‏تر چیز که در اوست آن است ، و آن دل است زیرا که دل را ماده‏ها بود از حکمت و ضدهایى مخالف آن پس اگر در دل امیدى پدید آید ، طمع آن را خوار گرداند و اگر طمع بر آن هجوم آرد ، حرص آن را تباه سازد ، و اگر نومیدى بر آن دست یابد ، دریغ آن را بکشد ، و اگر خشمش بگیرد بر آشوبد و آرام نپذیرد ، اگر سعادت خرسندى‏اش نصیب شود ، عنان خویشتندارى از دست بدهد ، و اگر ترس به ناگاه او را فرا گیرد ، پرهیزیدن او را مشغول گرداند ، و اگر گشایشى در کارش پدید آید ، غفلت او را برباید ، و اگر مالى به دست آرد ، توانگرى وى را به سرکشى وادارد ، و اگر مصیبتى بدو رسد ناشکیبایى رسوایش کند ، و اگر به درویشى گرفتار شود ، به بلا دچار شود ، و اگر گرسنگى بى طاقتش گرداند ، ناتوانى وى را از پاى بنشاند ، و اگر پر سیر گردد ، پرى شکم زیانش رساند . پس هر تقصیر ، آن را زیان است ، و گذراندن از هر حد موجب تباهى و تاوان . [نهج البلاغه]

تا ظهور ...

یکشنبه 87 شهریور 10 , ساعت 2:39 عصر

ب - مهاجرت و یارى رساندن‏
دارالاسلام آن سرزمینى است که مسلمانان در آنجا اجتماع مى‏کنند، چه‏از اهالى آن سرزمین باشند و یا از کسانیکه به آنجا مهاجرت کرده‏اند، همگى‏حقوق برابر دارند. همگى یک امّت، و کیان سیاسى واحد هستند، و سایرمسلمانانى که در نقاط دیگر دنیا پراکنده هستند، دراین کیان حقى ندارند،مگر اینکه به دارالاسلام هجرت کنند، وا گر مهاجرت کردند و همراه بامسلمانان آنجا، جهاد نمودند، آنان و پیشینیان، همگى در حقوق، برابرخواهند بود، و پیشینیان این فضیلت را دارند که زودتر از دیگران مبادرت‏به این کار کرده‏اند.
این وابستگى دینى، هویّت سیاسى مسلمان را تشکیل مى‏دهد و بر همه‏وابستگى‏هاى خونى، نژادى، قومى، ملّى و منطقه‏اى او مُقدّم است.
خداوند سبحان مى‏فرماید:
)إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَهَاجَرُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَالَّذِینَ‏آوَوْا وَنَصَرُوا أُولئِکَ بَعْضُهُمْ أَوْلِیَاءُ بَعْضٍ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَلَمْ یُهَاجِرُوا مَا لَکُمْ مِن‏وَلاَیَتِهِم مِن شَیْ‏ءٍ حَتَّى‏ یُهَاجِرُوا وَإِنِ اسْتَنْصَرُوکُمْ فِی الدِّینِ فَعَلَیْکُمُ النَّصْر إِلَّا عَلَى‏قَوْمٍ بَیْنَکُمْ وَبَیْنَهُم مِیثَاقٌ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ(299)).
»کسانیکه ایمان آوردند و هجرت نمودند و با اموال و جانهاى خود در راه خداجهاد کردند، و آنها که پناه دادند و یارى نمودند، آنها یاران یکدیگرند، و آنها که ایمان‏آوردند و مهاجرت نکردند، هیچ گونه ولایت در برابر آنها ندارید تا هجرت کنند و اگردر حفظ دین خود از شما یارى طلبند، بر شماست که آنها را یارى کنید جز بر ضدگروهى که میان شما و آنها پیمان است و خداوند به آنچه عمل مى‏کنید بیناست.«
وقتى در جمله )أُولئِکَ بَعْضُهُمْ أَوْلِیَاءُ بَعْضٍ( »آنان یاران یکدیگرند« تدبّروتأمّل کنیم، درک مى‏کنیم که در دارالاسلام بین اهالى اصلى آن سرزمین‏ومهاجرین چه رابطه عمیق و مستحکمى پدید مى‏آید، مشروط به این که‏اهالى اصلى این سرزمین، به مهاجرین پناه و یارى بدهند و سایر مسلمانان‏هم به این سرزمین مهاجرت کنند، امّا اگر مسلمانى مهاجرت نکند، او حق‏هیچ نوع ولایتى و یا حقوق سیاسى یا اقتصادى ندارد.
آرى تنها به عنوان اینکه مسلمان است اگر از برادران مسلمان خود، درامور دینى یارى خواست باید یارى شود تا خطراتى که او را صرفاً از جهت‏وابستگى دینى‏اش تهدید مى‏کند، دفع شود، ولى مصالح امّت اسلامى‏ساکن در دارالاسلام، مهمتر از هر چیزى است و لذا اگر مسلمانان براساس‏مصالح امّت، با دولت دیگر میثاق و معاهده‏اى امضا نمایند، سپس‏مسلمانان ساکن در آن دولت در معرض فشارها وتنگناها قرار گیرندومسلمانان را به یارى بخواهند، نباید آن میثاق نقض شود و با آن دولت‏وارد جنگ شد به گونه‏اى که کیان امّت و دولت اسلامى در دارالاسلام درمعرض خطر قرار گیرد.
در آیه دیگر خداوند مى‏فرماید:
)وَالَّذِینَ تَبَوَّءُوْا الدَّارَ وَالْإِیمَانَ مِن قَبْلِهِمْ یُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَیْهِمْ وَلاَ یَجِدُونَ فِی‏صُدُورِهِمْ حَاجَةً مِمَّا أُوتُوا وَیُؤْثِرُونَ عَلَى‏ أَنفُسِهِمْ وَلَوْ کَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ وَمَن یُوقَ‏شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ(300)).
»و براى کسانى است که در این سرا ]= سرزمین مدینة[ و در سراى ایمان، پیش‏از مهاجران مسکن گزیدند و کسانى را که به سویشان هجرت کنند دوست مى‏دارند،ودر دل خود نیازى به آنچه به مهاجران داده شده احساس نمى‏کنند، و آنها را بر خودمقدّم مى‏دارند هر چند خودشان بسیار نیازمند باشند، کسانیکه از بخل و حرص نفس‏خویش باز داشته‏اند رستگارانند.«
از این آیه الهام مى‏گیریم که بین اهالى بومى دارالاسلام و مهاجرین بایدیکنوع پیوند و همبستگى روحى و درونى بوجود آید، تا هسته اصلى امّت‏واحده‏اى که مافوق همه امتیازات خونى، نژادى و قومى است، ایجادشود. آرى پیوند خویشاوندى تنها در چارچوب امّت واحده مى‏توانداعتبار و موقعیّت داشته باشد، زیرا در کتاب خدا »اُولوالارحام« یعنى‏خویشاوندان نسبت به یکدیگر سزاوارترند.
خداوند در قرآن، ما را از هر نوع وابستگى دیگر که موازى با وابستگى‏دینى و اعتقادى و مکتبى باشد، بر حذر مى‏دارد و مى‏فرماید:
)أَمْ حَسِبْتُمْ أَن تُتْرَکُوا وَلَمَّا یَعْلَمِ اللَّهُ الَّذِینَ جَاهَدُوا مِنکُمْ وَلَمْ یَتَّخِذُوا مِن دُونِ‏اللَّهِ وَلاَ رَسُولِهِ وَلاَ الْمُؤْمِنِینَ وَلِیجَةً وَاللَّهُ خَبِیرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ(301)).
»آیا گمان کردید که به حال خود رها مى‏شوید در حالیکه خداوند هنوز کسانى راکه از شما جهاد کردند و غیر از خدا و رسولش و مؤمنان را محرم اسرار خویش‏انتخاب نمودند، از دیگران مشخّص ساخته است؟ )باید آزمون شوید و صفوف ازهم جدا گردد( و خداوند به آنچه عمل مى‏کنید آگاه است.«
بدین سان جایز نیست که مسلمان، غیر از مؤمنین کس دیگرى را محرم‏اسرار خود قرار دهد، یعنى ولایت وارداتى و بیگانه از ولایت اصلى رابپذیرد زیرا ولایت اصلى باید از آن خدا و پیامبرش و مؤمنین باشد، نه از آن‏هیچ گروه قومى، منطقه‏اى و حزبى مخالف.

نوشته شده توسط یاس | نظرات دیگران [ نظر]

درباره وبلاگ